(door Wim Heistek)
Op 29 december 1965 werd de eerste paal geslagen voor een flatgebouw aan de Kelloggplaats. Op 2 maart 1967 volgde de officiële overdracht van de eerste woning. De plaatselijke pers was in groten getale aanwezig en Het Vrije Volk deed als volgt verslag:
“De Rotterdamse wijk Ommoord behoort met ingang van maandag bij de bewoonde wereld. Daar zag het niet naar uit vanmorgen. De storm blies grote wolken van woestijnzand rondom beide hoge flats met ERA-woningen, de een voltooid, de ander in aanbouw. Zij vormen op het ogenblik de wijk Ommoord, samen met bouwketen en woeste vlakten. Maar toch: in die vliegende storm heeft wethouder J. Worst vanmorgen officieel de huissleutel overhandigd aan de eerste bewoners van deze wijk voor pioniers.”
“Als de nieuwe bewoners een verhuurbare woning achterlieten konden zij in aanmerking komen voor een doorstartpremie van 500 gulden (ongeveer 226 euro). Voor die tijd waren de huren van de nieuwe woningen wel aan de hoge kant met 210 gulden (ongeveer 95 euro). Kranten uit die tijd spraken duidelijke taal: “Hoe tegenstrijdig kan het zijn: eerst wordt er betaald om tevreden boeren en tuinders te laten vertrekken en vervolgens wordt er geld betaald om nieuwe bewoners aan te moedigen om in Ommoord te komen wonen.”
De toewijzing van de nieuwe woning
Conform het idee van de wijkgedachte vond er een selectie van bewoners plaats door woninginspectrices en maatschappelijk werksters. De wijk moest immers een bepaalde samenhang en saamhorigheidsgevoel gaan vertonen. Het belang van de wijk als geheel ging boven het individuele belang. Bij degenen die in aanmerking wilden komen kwam een inspectrice op bezoek.
Een bewoonster herinnerde zich dat nog goed: “Ik heb nog meegemaakt dat er een maatschappelijk werkster kwam kijken hoe wij woonden, hoe het eruit zag. Er werd echt gekeken of je dat huis wel toegewezen kreeg. Echt niet aan iedereen werden die huizen gegeven. Ze moesten altijd naar het toilet. En mag ik even boven de kamers zien. Ze zeiden van we komen opnemen hoe groot u woont, maar als ze kwamen, dan keken ze ook naar van alles. Naderhand hoorde je dat van iedereen. We kenden ook mensen waar het afgewezen was. En die gronden kon je nooit vinden.”
Pionieren
Vooruitgang in woonruimte in combinatie met een kwalitatief betere woning vormde voor de nieuwkomers toch wel de belangrijkste reden voor de verhuizing naar Ommoord.
De eerste bewoners van de door zandvlakten omringde hoge flat met een tot aan de horizon reikend uitzicht moesten zich nog wel enigszins behelpen. Er waren een paar noodwinkels. De enige telefooncel deed het niet altijd en het openbaar vervoer was zeer beperkt. Het ging dan ook niet snel met de bewoning: na één maand waren er nog slechts 20 woningen bewoond.
Een bewoonster verwoordde het zo: “Als je in Ommoord wilt wonen moet je wel van rust houden. Vooral ’s avonds is het hier griezelig stil en visite wil hier in de avond liever nog niet komen. Maar over het algemeen is het hier prima uit te houden als je maar over de juiste pioniersmentaliteit beschikt.”
30.11.2020